پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

مهدی کوچک‌زاده، نماینده تهران در مجلس با اشاره به همدردی دولتی‌ها با حادثه دیدگان آتش سوزی آمریکا گفت: من بعنوان یک مالیات دهنده حاضر نیستیم مالیات من قبل از اینکه خرج غزه بشود بره برای «لس‌آنجلسی‌های پفیوز» خرج بشود. این صحبت ها باعث انواع هجمه به وی شد.از ادعای ویلای روستای لیالمان لاهیجان تا تاریخ بیرون کشیدن های ابراهیم نبوی و بحث اختیار در انتخاب محل مصرف مالیات .به نظر می رسد که این پایان داستان نبوده و هجمه ها به کوچک زاده، ادامه خواهد داشت.

خود متفاوت بینی ، سلیقه گرایی در تقسیم شهروندان به خودی و غیر خودی و نخودی و بیخودی ، خود متشرع پنداری و تکفیر اعتقادات دیگران ، از جمله آفات موجود در برخی از مردان سیاست در کشور است. نماد و نمود بارز این نوع اعتقادات را می توان در آقای میرسلیم دید. فردی که فرزند خود را حساس و ساده برای فریب خوردن می داند و فرزند مردم را معاند مستحق اعدام شدن ظرف پنج روز؟ بنظر می رسد که حاکمیت می بایست هوشمندی خود را در برخورد با چنین افرادی بشدت افزایش داده تا شاهد هزینه زایی برای کشور نباشیم.میرسلیم که به ضابطان انتقاد کرده که چرا کاری نکردند که پسرش با سازمان مجاهدین خلق مرتبط نشود ، دو سال پیش گفته بود: بین دستگیری و اعدام افرادی که در ناآرامی های شرکت داشته اند، فاصله زمانی زیاد است و باید بین ۵ تا ۱۰ روز بعد از بازداشت، اعدام شوند!

چهارم آبان‌ماه ۱۴۰۳ پس از برگزاری نماز جمعه حجت‌الاسلام صباحی، امام جمعه این شهرستان توسط فردی با سلاح گرم مورد هدف قرار گرفت و مضروب شد. فرد ضارب پس از شلیک به امام جمعه، با شلیک به خود (خودزنی)، خودکشی کرد. امام جمعه پس انتقال به بیمارستان دار فانی را وداع گفت. برخی از منابع از احتمال خصومت شخصی در این حادثه روایت نموده و برخی دیگر، عدم رسیدگی به خواسته‌های شخصی فرد ضارب توسط امام جمعه را عامل این کار دانسته اند. ابعاد موضوع در دست بررسی است و متعاقبا اعلام خواهد شد. لازم به توضیح است که این سومین ترور امام جمعه در شهرستان کازرون می‌باشد.

متاسفانه در جریان بررسی صلاحیت وزیر اطلاعات در مجلس شورای اسلامی، شاهد مماشاتی منفعت گرایانه و محافظه کارانه در بررسی صلاحیت و نقد برنامه‌های وزیر بوده ایم. موضوعی که بنوعی دیگر در روند بررسی صلاحیت وزیر آموزش و پرورش هم تکرار شد. به صراحت عنوان می‌داریم که از داشتن این نمایندگان شرم می‌کنیم. امنیت و سلامت و کارامدی تشکیلات امنیتی از مهمترین مباحث قابل تاکید در یک کشور است. در چنین شرایطی، نماینده مجلس بجای بررسی برنامه‌ها و شرایط وزیر، اقدام به تملق و یا عدم بیان نقد می‌کند، جای شرمساری دارد. موضوعی که واجب است با دستور و تحکم پشت پرده مقام معظم رهبری، در مسیر خود قرار گیرد. دور کردن تشکیلات امنیتی از سلیقه گرایی و بستن راه نفوذ بدلیل قاطعیت رفتاری و سلامت پرسنل، از اصول اولیه فعالیت امنیتی سالم محسوب می‌شود. نماینده مجلس با کدام استدلال از ایفای نقش خود در روند بررسی صلاحیت‌ها کنار کشیده است؟ اگر تشکیلات را کامل و سالم می‌داند، پس عملکرد موجود چرا جای سوال و، اما و اگر گذاشته است؟ اگر سوال و نقد دارد، چرا سکوت می‌کند و لحاف محافظه کاری روی سرشان می‌کشند؟ خداوند همه ما را از شر انسان‌های متملق، منافق، منفعت طلب، نفوذی و خائن حفظ کند ان شاالله.

کمتر از یک روز پس از آغاز به کار دولت چهاردهم که امید بهبود روابط خارجی و مذاکره با غرب را در دل جامعه زنده کرده بود، شاهد وقوع حادثه‌ای بودیم که منجر به افزایش سوظن، تنش و بحران میان حاکمیت و غرب شد. ترور اسماعیل هنیه در تهران، گفتمان تندروها را تقویت کرده است. سؤال این است آیا دولت چهاردهم با چنین آغازی می‌تواند در ادامه بنا به خواسته رأی‌دهندگان که کاهش تنش ایران با غرب و از میان برداشتن تحریم‌هاست رفتار کند یا نه؟ رسانه در گفت‌وگو با غلامعلی رجایی، مشاور پیشین رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام به جست‌وجوی پاسخ این پرسش برآمده که در ادامه می‌خوانید.

زخمی کردن انقلاب ها در قالب دمیدن به کوره دشمنی دائمی، خط مشی اصلی آمریکا در قرن بیستم بوده که این پروژه در قرن بیست و یک با امنیتی سازی ادامه یافته است. از نظر آمریکا احیای دشمنی و امنیتی سازی، اصل اساسی برای ایجاد اختلال در تحقق آرمان ها و وعده های انقلابیون بوده و تقلیل هویت انقلابی به دشمن انقلاب، خود دمیدن به کوره نظریه دشمن دائمی و امنیتی سازی آمریکا و غرب بوده است.در بعد از انقلاب، مواجهه با وضعیت اضطراری یعنی جنگ و ترور، به سیاست های جناحی و شکل گیری دولت استثنایی تقلیل یافت و به طرز ناخواسته ای به آن ها دامن زده، امنیت را در این چارچوب تعریف کرد و از آن پس بر اساس منافع دولت استثنایی استمرار یافت. پیامد تداوم چنین وضعیتی هم مشخص است. تقویت نفوذ، با افتادن در تله امنیتی سازی، تقویت اسلام مناسکی و تضعیف اسلام گفت و گویی . سوال اینجاست که آیا جمهوری اسلامی ایران ، مخاطرات نهفته در این نگاه را بخوبی تبیین نموده و حساسیت های لازم برای مقابله با آن را دارد؟

ضدیت انقلاب اسلامی با طبقه سرمایه دار صنعتی در ماجرای مصاره ها و بعد از آن، محصول غلبه « ایدئولوژی بر نظریه » و « احساس بر اندیشه » و نهایتا به هم خوردن توازن نیروهای اجتماعی به نفع هواداران ایدئولوژی چپ اندیش و ضد سرمایه داری بود. شور بختانه، در یک اتفاق نادر تاریخی، قاطبه نیروهای سیاسی و اجتماعی ایران در ائتلافی فراگیر در جبهه مقابل کارخانه‌داران و صاحبان صنایع بزرگ قرار گرفتند. این همان جایی که «ساختارها» بر«کارگزاران» تاثیر می گذارد و توده های طغیان کرده در فضای بحرانی، لزوما منطبق با اندیشه رهبران عمل نمی کنند و یا از آنان فرمان نمی برند!

علی اکبر گودرزی (هوادارانش او را در ابتدا «چوپان زاده آزاده» و سپس «امام» می‌نامیدند /زاده ۱۳۵۵ و در شناسنامه ۱۳۳۸ در روستای دوزان شهرستان الیگودرز - درگذشت ۳ خرداد ۱۳۵۹) مصداق همان آدم‌های با دانش اندک و ایمان زیاد بود که می‌توانست هزاران نفر را به پای برداشت‌های انحرافی خود از متون دینی، قربانی کند و یک جامعه‌ای را به قهقرا سوق دهد. وی تلاش داشت تا یک نظام سیاسی جایگزین جمهوری اسلامی فعلی تاسیس کند. در آغاز دهه ۱۳۵۰ چندین گروه سیاسی با ایدئولوژی اسلامی اعلام موجودیت و فعالیت کردند و تفاوت عمده گروه فرقان با همه آن‌ها در این بود که آبش با روحانیون در یک جوی نمی‌رفت و خواهان «اسلام بدون آخوند» بود. به همین دلیل، گودرزی در سال ۱۳۵۶ عبا و امامه طلبگی را کنار گذاشت و در سن ۱۸ سالگی، به تفسیر قرآن روی آورد و بنوعی گروه فرقان را تاسیس کرد. او از آیات قرآن فقط جنگ و جهاد و مبارزه را می‌فهمید و چیزی از صلح و زندگی در کلام او نبود. جمعیتی از جوانان مذهبی و پرهیجان در مساجد پایین شهر تهران در محدوده نازی آباد و جوادیه و میدان شوش نیز، گوش تا گوش می‌نشستند و این تفاسیر خون چکان را استماع می‌کردند. ایده اسلام بدون روحانیت را اولین بار اندیشمند پاکستانی، ابوالا مودودی، مطرح کرد. سپس دکتر علی شریعتی آنرا ذیل مبحث «جامعه بی طبقه توحیدی» شرح و بسط داد. اکبر گودرزی تحت تأثیر اندیشه انقلابی شریعتی تفسیری از قرآن به نام «ایدئولوژی توحیدی» تألیف کردو یکی دیگر از افرادی که تأثیر مهمی در شکل‌گیری ایدئولوژی گروه فرقان داشت، حبیب‌الله عاشوری، روحانی ناراضی بود. فرقانی‌ها هم به استناد همین حرف شریعتی، معتقد بودند که، چون روحانیت شیعه بصورت یک طبقه اجتماعی ظاهر شده، بنابراین برای تاسیس یک جامعه اسلامی خالص و بدون طبقه، باید این‌ها را از سر راه برداشت. به نظر آن‌ها «میان اسلام و روحانیت هیچ انضمام و انسجامی وجود ندارد». این ایده را بعد‌ها مجاهدین خلق پی گرفتند و در عین تاریک اندیشی‌های ایدئولوژیک و مذهبی، همچنان خودشان را مخالف «آخوندیسم» نامیدند. جدال رسمی روحانیون و فرقانی‌ها در سال‌های قبل از انقلاب را، مرتضی مطهری شروع کرد و از آنان با عنوان «ماتریالیست‌های مسلمان و منافق» یاد کرد. گودرزی بر خلاف بسیاری از روشنفکران مذهبی، در هر صورت با ظواهر و کلمات و آیات قرآن آشنایی کامل داشت و در پاسخ به روحانیون سعی می‌کرد که با ادبیات و منطق خودشان به آن‌ها پاسخ دهد. به نظر گودرزی از نظر قرآن «منافق کسانی هستند که همزمان با باند حکومت و باند مردم همکاری می‌کنند». اشاره او مستقیما به خود مطهری و نیز سید محمد بهشتی، محمدمفتح و جواد باهنر بود که در آموزش و پروش و دانشگاه دوره پهلوی تدریس می‌کردند و در عین حال، با حکومت پهلوی هم مخالفت می‌کردند. با پیروزی انقلاب و آغاز سال ۱۳۵۸، گروه فرقان دست به تفنگ برد و نخستین ترور‌ها در درون نظام نوپا را رقم زد. از سپهبد قرنی نخستین رئیس ستاد مشترک جمهوری اسلامی شروع کرد تا مطهری و مفتح و عراقی و در مجموع ۱۹ نفر را هدف قرار داد. آیت الله خامنه ای، هاشمی رفسنجانی، موسوی اردبیلی و عباس امیر انتظام نیز هدف سوء قصد قرار گرفتند و جان سالم به در بردند. بهانه این کار هم اطلاعیه مشترک مرتضی مطهری و مهدی بازرگان در خصوص لزوم بازنگری آثار شریعتی بود که بت و بوطیقای فکری فرقانی‌ها به حساب می‌آمد. در دیماه ۱۳۵۸ علی اکبر گودرزی در یک خانه تیمی در خیابان جمالزاده تهران دستگیر شد. محاکمه او به علی اکبر ناطق نوری و اسدالله لاجوردی سپرده شد. تعداد اعضای رسمی گروه فرقان حدود ۷۰ نفر اعلام شد. جمعی دستگیر و ابراز پشیمانی کردند و تعداد بر سرموضع ماندند و به همراه گودرزی در خرداماه ۱۳۵۹ اعدام شدند. هنوز هم در خارج از کشور اطلاعیه‌هایی به نام این گروه منتشر می‌شود.

حجت الاسلام احمد حیدری با نگاهی انتقادی اقدام به تحلیل برخی واکنش‌ها به مشارکت ۴۱ درصدی در انتخابات مجلس دوازدهم کرده است. همچنین علی باقری در ارتباط با اعداد و ارقام مربوط به مشارکت در انتخابات اخیر و تحلیل‌ و برداشت‌های آمار ارائه شده در این زمینه، نکاتی را متذکر شده است. هرچند نگاه جریان اصلاحات به انتخابات نگاهی در طیف ناراستی آمار تا نقد رویه ارایه امار است، اما همین نگاه هم می تواند تاکیدات و حساسیت های خاصی را برای تقویت مشارکت ،آسیب شناسی مشارکت ، راهکارهای ارتقا مشارکت و افزایش سرمایه اجتماعی، در بر داشته باشد. در ادامه بحث، بشکلی تلفیقی اقدام به ارایه نظرات این دو منتقد با گرایشات اصلاحاتی می گردد.

حسین انتظامی در یادداشتی بیان داشته است که کاش قانون انتخابات اصلاح شود و نامزدی نمایندگی مجلس ‌و ریاست جمهوری عمدتا از طریق احزاب باشد و منفردین نتوانند خیلی وارد رقابت شوند. انتخابات پرشورتر و معنادارتر می‌شود. برنامه‌ها رأی می‌آورد، نه وعده‌ و پول‌پاشی. دیوار حاشا بلند نیست و حزب نمی‌تواند عملکرد گذشته خود را منکر شود. زد و بندهای داخل مجلس هم به حداقل می‌رسد چون انضباط حزبی بر فراکسیون‌ها حاکم است.رنکینگ احزاب به‌سهولت انجام می‌گیرد.بازی تحزب، قواعد خودش را دارد و نمی‌شود با مدل شطرنج برره انجام بگیرد.یک فعال سیاسی در نظام حزبی نمی‌تواند همزمان در دو جا پخت و پز کند چون پروژکتورها روشن است!در نظام حزبی، یک نماینده مجلس اساسا نمی‌تواند با وزیرِ در آستانه‌ی استیضاح معامله کند و به‌زعم خود برای جاپانگذاری، سکه و اسکناس دلار و چند سهمیه هیات مدیره‌ شرکت‌های تحت امر وزیر را بگیرد.

موسوی جزایری عضو مجلس خبرگان رهبری گفت: وقتی نظر امام را شنیدم بر کاری که قصد انجامش را داشتم مصمم‌تر شدم و به تحقیق و پژوهش در اطراف جزئیات اختیارات و شرایط ولایت فقیه پرداختم. با بررسی کتب معتبر شیعه و روایات اهل بیت (ع) شرایط ولایت فقیه را استخراج کردم و در پیش‌نویس طرحم نوشتم. بعد از آن موانع قانونی ولایت فقیه را در قالب بند دیگری پیش‌نویس کردم. در ادامه پیشنهادی را در باب اختیارات ولایت فقیه و رئوس اختیارات نوشتم چون که قانون باید کاملاً شفاف و واضح می‌بود.

در انقلاب ۵۷ هم روحانیون و هم روشنفکران در نبردی میان غرب و شرق در پی بازگشت به خویشتن بودند. «منصور معدل» در مقاله درخشان خود با عنوان «ایدئولوژی به مثابه گفتمان اپیزودیک: مورد انقلاب ایران» می‌گوید انقلاب ایران، انقلابی فاقد ضدانقلاب بوده است؛ هم مردم آن را قبول داشتند و هم ایالات متحده و شوروی آن را، ولو با اکراه، پذیرفتند.

«علی بیزه» از رزمندگان حاضر در هشت سال جنگ تحمیلی که در دهه ۶۰ نقش موثری در شکل‌دهی و سامان‌دهی مرکز عملیات کمیته مرکزی برای مقابله با خانه‌های تیمی منافقین در تهران را داشت، در خصوص منافقین { مجاهدین خلق } می‌گوید که از اینکه بیایند در حکومت شریک بشوند، یا وزارتخانه‌ای را بگیرند و یا در یک قسمتی از حکومت همراه باشند، راضی نبودند. این‌ها دنبال کل حکومت بودند؛ چون اصلا روح سازمانی‌شان این گونه بود. به نظر من برای آن‌ها فرق نمی‌کرد که روحانیت و جمهوری اسلامی حاکم باشند یا کسانی دیگر؛ مثلا شما فرض کنید اگر جبهه ملی یا نهضت آزادی هم حاکم بودند، بازهم این‌ها درگیر می‌شدند؛ چون افراد تمامیت‌خواهی بودند و همان‌طور که بعد‌ها هم با هیچ کسی نساختند، آنوقت نیز فقط دنبال یکه‌تازی بودند. روایت‌های علی بیزه، شنیدنی است. روایتی از سرنوشت مصطفی رجوی (فرزند مسعود رجوی)، که به فرانسه رفت و به منافقین پیوست و بعد‌ها از راه و رسم پدرش و آن سازمان مخوفی که پدرش درست کرده بود، برید. او الان {در فرانسه} زندگی معمولی دارد. روایت ۷۰ عملیات روزانه در تهران در ابتدای انقلاب. روایت لو رفتن موسی خیابانی و همانند آنها.

ابوالفضل توکلی بینا از معتمدین حضرت امام و نهضت انقلابی، بیان می دارد که، (برای این که نشان دهیم خلخالی در صدور حکم اعدام دقت ندارد) حکم اعدام خود خلخالی را در برگه‌ای نوشتیم و لای برگه‌های دیگر گذاشتیم و به وی دادیم. آن را هم امضا کرد! رفتیم و همین حکم امضا شده (حکم اعدام خودش) را به دکتر بهشتی نشان دادیم و گفتیم: ببینید که ایشان چگونه کیلویی عمل می‌کند تا جایی که حکم اعدام خودش را هم ندیده امضا کرده است!خدمت امام نشسته بودم که آقای جنتی که دادستان اهواز بود آمد و می‌خواست اجازه اعدام یک نفر را بگیرد. امام فرمود: اگر قتلی انجام داده می‌توانید وی را بکشید. آقای جنتی خیلی اصرار کرد، امام فرمود: همین که گفتم. آقای جنتی گفت: پس چطور هویدا را کشتید؟ امام برافروخت و عبا را به طرف وی پرت کرد و فرمود: من هویدا را کشتم؟! اصلاً من خبر داشتم که هویدا کشته شده؟ آقای جنتی پابرهنه جلسه را ترک کرد و کفش‌های وی را بعداً بردند.

رضا صادقی معتقد است که رویکرد نظامی‌گری موفقیت‌هایی را در این میدان‌ها به دست آورد اما بزرگترین چیزی که از دست رفت؛ فراموش شدن بعد فرهنگی انقلاب بود که اتفاقا با خلقیات و روحیات عموم ایرانی‌ها سازگارتر بود زیرا آنان پیش از این، با اتکای به فرهنگ غنی خود توانسته بودند دامنه امپراطوری‌شان را از شرق آسیا تا میانه اروپا و آفریقا گسترش دهند و حتی به هنگام تجاوزات بزرگ مقدونیان، اعراب حجاز، مغولان و تاتارها به سرزمین ایران، با بهره‌گیری از این فرهنگ، بر بحران اشغالگری غلبه یابند.رویکرد اولویت دادن به نظامی‌گری برای نقش‌آفرینی در محیط پیرامون، نه فقط ایران را از فرصت ایجاد پیشرفت در کشور محروم کرد بلکه سرمایه کهن و ملی خود و هم چنین مزیت‌های به دست آمده در انقلاب را هزینه پشتیبانی از جریان مقاومت نمود که سه اشکال عمده را در پی داشت .

چه درد اور است که با گذشت ۴۵ سال از انقلاب اسلامی و آرمان‌های متعالی سال ۱۳۵۷، باید شاهد حرف‌ها و شنیده‌هایی باشیم که حتی دوستان انقلاب اسلامی هم، تمایل به شنیدن ان‌ها و تصور درباره واقعی بودنشان ندارند. بعد بشنویم که تنها ما که نبودیم، فلانی و فلانی هم بودند؟ درد روی درد. وقتی داد می‌زنیم خوزه نظارت و بازرسی کشور را دریابید و هسته سخت نیازمند اصلاحات ساختاری و کارکردی بوده و احزاب و رسانه‌ها نیازمند فضای فعالیت کارامد هستند و توسعه با تضارب آرا بوجود می‌آید. وقتی که داد می‌زنیم جریان نئولیبرال جناح چپ و الیگاریشی اقتصادی متمایل به جناح راست، در حال تضعیف ریشه‌های انقلاب هستند. وقتی هشدار می‌دهیم که از رسالت‌های تمدنی خودمان عقب افتاده ایم و نیازمند حرکت مشارکتی قویتر هستیم. وقتی تاکید موکد به پیروی از دستور امام در خصوص عبارت جمهوری اسلامی ایران نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر می‌کنیم (تعادل سه رکن جمهوریت، اسلامیت و انقلابی گری در نظام) و درباره مخاطرات تندرو‌ها، کم خرد‌ها و برخی از متعصبین هشدار می‌دهیم و ... ما به توانمندی جمهوری اسلامی ایران می‌اندیشیم و همراهی همه جانبه می‌خواهیم. خدای ناکرده قصد سیاه نمایی، ناامیدسازی، منفعت گرایی، تقابل، جایگاه یابی و ... وجود ندارد.

بسیاری از عملکرد‌های فعلی افراد را باید ریشه‌های رفتاری گذشته شان جستجو کرد. سید محمدصادق محصولی معروف به صادق محصولی (زاده ۱۳۳۸ ارومیه)، نظامی، سیاستمدار، سرمایه‌دار و مدیر ارشد اجرایی ایرانی که در دولت نهم برای مدت یک سال (۱۳۸۷ تا ۱۳۸۸) به عنوان وزیر کشور فعالیت می‌کرد و در دولت دهم نیز در فاصله سال‌های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ وزیر رفاه و تأمین اجتماعی بود. سال ۱۳۶۱ در زمانی که محصولی به فرماندهی سپاه استان‌های آذربایجان غربی، شرقی و اردبیل منصوب شد، به علت آنکه علی باکری از بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق بوده و در دوران محمد رضا پهلوی اعدام شده‌است، به مخالفت با برادران باکری (حمید و مهدی باکری) پرداخت. هرچند محصولی در گفتگویی این موضوع را رد کرده‌است. برخی از افراد، ارتباط محصولی با احمدی نژاد را علاوه بر گذشته مشترک حرفه‌ای و هم آیی حول محور پایدارچی‌ها، تحصیل محصولی در علم و صنعت ارزیابی کرده اند (محصولی گویا باجناق علی اکبر ولایتی است). عاملی که باعث ایجاد دوگانه احمدی نژاد خوب و احمدی نژاد بد شده است. چهره‌ای از احمدی نژاد که حامی مردم بوده و ضد ظلم است و بشکلی جسورانه اقدام به عمل می‌کند را احمدی نزاد خوب نام نهاده اند و چهره‌ای از احمدی نژاد که با برهم زدن سه گانه قانون-حکم- فرمان، قصد برهم زدن تعادل سه رکن جمهوریت- اسلامیت- انقلابی گری به نفع رکن انقلابی گری- اسلامیت را دارد، احمدی نزاد بد نام نهاده اند. تا نظر خود اقا محمود چه باشد.

آیت الله سید محمود علایی طالقانی، عالم و مفسر نواندیش و مجاهد مبارز سیاسی زندان کشیده در ١٩ شهریور ١٣٥٨ به طرز مشکوکی از دنیا رفت. او معتقد به دموکراسی و مدارا و حکومت شورایی و رعایت عدل و اعتدال بود. پس از درگذشت وی، امام خمینی از او با نام «ابوذر زمان» یاد کرد. یکی از دلایل شهرت طالقانی، تألیف مجموعهٔ پرتوی از قرآن بود. وی در آثارش از جمله این مجموعه، نگاهی نو به مذهب داشته و سعی کرده تا از آن انحراف‌زدایی کند. محمود طالقانی پس از انقلاب ایران از مخالفان اعمال پوشش و حجاب اجباری برای زنان بود و استفاده از آن را اختیاری عنوان می‌کرد. ولادیمیر کوزیچکین (مأمور سازمان اطلاعات و جاسوسی شوروی سابق کاگ‌ب در ایران طی سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲) نقل می‌کند: «.. ملاقات با سفیر شوروی هنگام صبح صورت گرفت. پس از خاتمه ملاقات، طالقانی مانند معمول سرخوش بود؛ ولی شب هنگام پس از صرف شام ناگهان حالش به هم خورد. نگهبانان شخصی‌اش به سوی تلفن هجوم بردند تا به پزشک خبر بدهند، ولی خط قطع بود. کوشیدند به او آب بخورانند، ولی جریان آب هم قطع شده بود. پیرمرد شانسی نداشت. مخالفانش همه چیز را تا آخرین جزئیات حساب کرده بودند.»

مهدی نصیری مدیرمسئول سابق روزنامه کیهان در ماحبه‌ای اینترنتی در برنامه عصر حیرت با علی مطهری به گفتگو نشسته است. اصولگرایی و اصلاح طلبی، نظارت شورای نگهبان، سیاست خارجی دولت، حجاب اجباری یا اختیاری و .. از مهمترین سرفصل‌های این گفتگوست که مشروح آن را می‌خوانید.

دادگاه کیفری یک استان تهران در رابطه با محاکمه ۱۰۴ عضو سازمان مجاهدین خلق یک آگهی عمومی منتشر کرد و از آن‌ها خواست برای دفاع از اتهامات وکیل معرفی کنند.